من صداقتت را دوست دارم آن هنگام که که در مسجد کوچکی در یکی از شهرهای جنوبی کشورم درمقابل چشمان مشتاق مردمی صبور و خسته از شعارهای ملال آور و لعاب رفته ی دولتیان سابق ، لب به سخن گشودی وبه زلالی آب گفتی که نفت را بر سر سفره شان می آوری (ونیاوردی خب  شایددلیلش آن بوی بدش باشد!) ومن به حرمت گذاشتنهایت به شیوخ برادران اصولگرا غبطه خوردم ، وقتی که بزرگی از آنها در عرصه ی وحدت ،بی صبرانه منتظر دود سفیدی بود که از آن دودکش بیرون بیاید غافل از آنکه توقبلاً کلبه را بی خبر ترک گفته بودی، چرا که مریدانت ،خواب مشاهده ی هاله ی نور را بر اندام مبارکت بشارت داده بودند .من  به موقعیت شناسیت که در یکی ازدورافتاده ترین شهرهای کشورم، هلوکاست را با شهامت تمام انکارنمودی افتخار می کنم و به شجاعتت که ملوانهای جاسوس انگلیسی را شجاعانه و بدون ذرّه ای توجّه کردن  به هشدار آن تونی بلر اجنبی به یکباره کریمانه عفو نمودی و با سخاوت هرچه تمامتر، کت وشلوار نو پاداش بدادی و راهی وطن نمودی  و چه جالب بود که هیچ برادر ی دلواپس نشد و  آخ هم  نگفت.

به دلِ نازک تر از برگ گُلت ،آن هنگام که مادرغم دیده ی آن هوگوی لائیک مرحوم را در سرزمین غربت ،صمیمانه تسلّا بدادی ،بدون ذرّه ای دلهره از آن همه هیاهو برای هیچ !و صد شکر که هیچ کفن پوش خود جوشی دم بر نیاورد!

و عصبانیتت  را دوست داشتم و دارم  آن هنگام که بی پیرایه فرمودی آب را بریزید آنجا که ..... و وقتی شقاوت و قساوت آن اجنبی هارا در صدور قطع نامه های پشت سرهم علیه کشورمان دیدی، بی محابا فریاد برآوردی که آنقدر صادر کنید تا قطع نامه دانه تان پاره شود و زیاده خواهان را هشدار بدادی که آن ...را لولو برد ! و ذکاوتت را ارج می نهم آن هنگام که رقیب را که نزدیک دیدی و دریک قدمی جایگاه ، او را دوستانه و البته در صدا و سیمای دوستان به توزیع تصویر همسرش تهدید نمودی .

بی پرده گوییت را آن هنگام که عهد وپیمان نامه هارا از یاد ببردی  وقهرمانانه با دوربینت در مجلس برادران حاضر شدی ! و بماند که  فیلمت نه کیفیت داشت و نه جاذبه ! فلذا نتوانستی خوب از خجالت آن دوست دیرین  بیرون بیایی ! و شور آفرینیت را پاس می دارم آن هنگام که در اقلید فارس شفاف بفرمودی که خسرو را از شیرین جدا می کنی و کردی ! بماند که چه پیش آمد والبته اهمّیتی هم نداشت! ومن هنوز لذت  آن هنگام  که دوستانم در زیر لوای نام بلند تو سیب زمینی هارا توزیع می کردند( البته با بیل ) و شهد سهام عدالتی که به عدالت تمام "فقط برای اولین بار "سودش را ارزانیمان داشتی ،از یاد نبرده ام . رفاقتت را می ستایم که یکدم ،دوست دیرین و بهاریت را علیرغم همه ی پستی بلندیهای روزگار رهانکردی حتّی اگر لازم بشود با همه ی تبعیت از ولایت ، قهر 11 روزه کنی تا بلکه درسی شود همگان را آداب رفاقت و البته نسلها سینه به سینه نقل کنند وآفرین بگویند! بماند که من لبیک آن شیخ را از خواسته ی رهبرش در مجلس ششم هنوز از یاد نبرده ام .!من دور زدنهایت را هم در قبال تحریمهای ناجوانمردانه ی غربیان مدّعی حقوق بشرمی ستایم و چه باک اگر بابک ها هم از این نمد برای خودشان

کلاهی(البته گشادش)دوخته باشند!جایدوری نمی رود! نوش جانشان!

پس ختم کلام، رئیس جمهور دوست داشتنیم یادت بخیر،....آنچه خوبان همه دارند ....توتنها داری /دوستت دارم ،تو هنوز هم علیرغم همه ی حرفها و حدیثها برای من معجزه ی هزاره سوّمی !