من صداقتت را دوست دارم آن هنگام که که در مسجد کوچکی در یکی از شهرهای جنوبی کشورم درمقابل چشمان مشتاق مردمی صبور و خسته از شعارهای ملال آور و لعاب رفته ی دولتیان سابق ، لب به سخن گشودی وبه زلالی آب گفتی که نفت را بر سر سفره شان می آوری (ونیاوردی خب  شایددلیلش آن بوی بدش باشد!) ومن به حرمت گذاشتنهایت به شیوخ برادران اصولگرا غبطه خوردم ، وقتی که بزرگی از آنها در عرصه ی وحدت ،بی صبرانه منتظر دود سفیدی بود که از آن دودکش بیرون بیاید غافل از آنکه توقبلاً کلبه را بی خبر ترک گفته بودی، چرا که مریدانت ،خواب مشاهده ی هاله ی نور را بر اندام مبارکت بشارت داده بودند .من  به موقعیت شناسیت که در یکی ازدورافتاده ترین شهرهای کشورم، هلوکاست را با شهامت تمام انکارنمودی افتخار می کنم و به شجاعتت که ملوانهای جاسوس انگلیسی را شجاعانه و بدون ذرّه ای توجّه کردن  به هشدار آن تونی بلر اجنبی به یکباره کریمانه عفو نمودی و با سخاوت هرچه تمامتر، کت وشلوار نو پاداش بدادی و راهی وطن نمودی  و چه جالب بود که هیچ برادر ی دلواپس نشد و  آخ هم  نگفت.

به دلِ نازک تر از برگ گُلت ،آن هنگام که مادرغم دیده ی آن هوگوی لائیک مرحوم را در سرزمین غربت ،صمیمانه تسلّا بدادی ،بدون ذرّه ای دلهره از آن همه هیاهو برای هیچ !و صد شکر که هیچ کفن پوش خود جوشی دم بر نیاورد! ادامه مطلب...