[94/1/18] نظر() / برچسب ها:
در حواشی بیانیه لوزان و اتفاقات ریز و درشتش، می توان به تبریکات فرماندهان سپاه اشاره کرد که نشانه های خوبی برای متوهم بودن دلواپسان داشت. دلواپسانی که برخی از آنها آنقدر عجولانه موضع مخالف گرفتند و گفتند: «دولت خودش به خودش تبریک می گوید» که در مقابل تبریکات فرماندهان جز سکوت درمانی برای دردشان نمانده است و شاید بین دوراهی بی بصیرتی خودشان یا بی بصیرتی فرمانده سپاه مانده اند...
پیام تبریک سرلشکر فیروزآبادی:
«...اکنون که در ساله هدایت‌های آن رهبر فرزانه و همت دولت خدمتگزار جناب آقای دکتر روحانی و تیم مذاکره کننده هسته‌ای بویژه ظریف وزیر امور خارجه گام دیگری در جهت احقاق حقوق مسلم نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران در مذاکرات مربوط به انرژی صلح‌آمیز هسته‌ای برداشته شده است، ضمن تبریک به ملت بزرگ ایران اسلامی و قدردانی از جناب آقای رئیس‌جمهور و کارگزاران و تلاشگران این عرصه مهم وحساس با کمال افتخار از عنایات و راهنمایی‌های حضرت مستطاب عالی که موجب سربلندی و پایداری هر چه بیشتر ملت بزرگوار ایران اسلامی گردید سپاسگزاری نموده رجاء واثق دارد با استمرار رهنمودهای آن رهبر عظیم‌الشان مراحل آتی مذاکرات نیز در مسیر سلامت و صلاح دولت و ملت تداوم خواهد یافت.»
پیام تبریک سرلشکر جعفری:
«به فضل الهی فرزندان انقلابی ایران اسلامی در نبرد دیپلماتیک خود تا به امروز توانسته‌اند از حقوق ملت ایران به شایستگی دفاع کنند و ملت ایران و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی از تلاش‌های صادقانه و مجاهدت‌های سیاسی این عزیزان و ایستادگی روی خطوط قرمز تعیین شده، قدردانی می‌کنند.»
اما اتفاق بسیار جالب، نیش ترمز حاج حسین است که موجبات خنده و شادی ما را فراهم کرد! آنجا که با مواضع عجیب و غریب این روزهایش و اتهام زنی های مستند به مواضع بیگانگان، نمی دانم چه دیده یا شنیده تا در شرایطی که تقریبا راهی برای انکار شیرین کاری های گذشته اش باقی نگذاشته با زبانی تلخ، مجبور به قدردانی می شود. با تمام اتهاماتی که اصل زحمات گروه مذاکره کننده را زیر سوال می برد در مقام منتقد دلسوز بر آید و دم از رفع مشکلات بزند. چه بامزه است عقب نشینی این بازنشسته سیاست:
اگر مذاکرات به نتیجه نرسید و یا اینکه رسید و تلخ بود که هیچ ولی منتظرم ببینم اگر توافق حاصل شد و اگر مسئولین ارشد نظام از آن ابراز خرسندی کردند حاج حسین و طایفه اش چگونه می خواهند چهره کریه تحلیل های بی اساسشان را ماله بکشند. اینجاست که می فهمم مفهوم این دو کلام زیبا را:
چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی
و اینکه
احتیاط شرط عقل است!
